Pinksterbedevaart
van Notre-Dame van Parijs naar Notre-Dame van Chartres
De Kerk en de wereld
De Kerk, het Mystiek Lichaam van Christus, pelgrimeert door de wereld. Zij verkondigt het Evangelie. Zij toont de wereld de weg naar de vrijheid van de slavernij van de zonde, de slavernij van het vlees. Zij leidt de wereld op de weg naar het eeuwig Leven. Dat is de opdracht, die de strijdende Kerk van haar Hoofd heeft meegekregen: “Gaat dus heen; onderwijst alle volken, doopt ze in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, en leert ze onderhouden al wat ik u heb geboden”.
De wereld heeft het niet begrepen en in de ban van de vorst van de wereld wil zij dit ook niet begrijpen. Dit brengt ons op de verhouding Kerk en wereld. Historisch gezien stonden zij in sommige tijden en plaatsen tegenover elkaar, in andere tijden en landen gingen zij “hand in hand”. Op sommige locaties oefende de Kerk ook de wereldlijke macht uit, terwijl elders de wereldlijke macht trachtte de Kerk voor wereldse doeleinden te misbruiken. Historisch gezien is deze relatie niet éénduidig aan te geven.
De Strijdende Kerk pelgrimeert door de wereld met Christus als Hoofd van het Mystieke Lichaam. Haar ledematen, zij die gedoopt zijn en geloven, staan in de wereld, pelgrimerend en strijdend om het einddoel: het eeuwig Leven in het Hemels paradijs te bereiken. Met hun harten vol vurige Liefde voor hun naasten, verkondigen zij met Christus het Evangelie, proberen zij hun medemensen uit de greep van de vorst van de wereld te ontfutselen door hun harten open te breken voor de Heer. Ieder naar zijn vermogen en naar de maatschappelijke positie die hij of zij bezit. Dit bepaalt ook de verhouding Kerk en wereld. Enerzijds zijn het de maatschappelijke posities die gelovigen innemen en anderzijds is het de mate van hun strijdlustigheid. Weet dat de lauwen worden uitgespuugd.
Het is tekenend en zorgwekkend voor onze tijd -niet alleen in Nederland, maar in vele Europese landen- hoe de strijdende Kerk zich steeds meer uit de staat heeft teruggetrokken, en uiteindelijk geweerd wordt.
De lauwheid van de diocesane Bisschoppen, die meehuilen met de wolven in het bos, en geen duidelijke uitspraken doen, ook waar het bij de politieke discussies om fundamentele Christelijke waarden gaat. Hoe dit geleid heeft tot lauwheid bij Katholieke politici, die hun Geloof niet meer als leidraad voor hun politieke handelen hanteren en de Christelijke waarden niet meer verdedigen. Dit alles onder de mom van een valse scheiding tussen Kerk en staat. De gelovigen worden gedwongen hun Christen-zijn als een privé zaak te beschouwen, waar men in de maatschappij niet van mag getuigen. Het lijkt, alsof de Strijdende Kerk en daarmee de gelovigen buiten de maatschappij zijn gezet. En dat terwijl het grootste deel van het kerkelijk leven publiek is, zoals de doop, het vormsel, de eerste H.Communie, de H.Mis, het huwelijk, de H.Wijdingen en de begrafenis.
Zo wordt het scholen met een Christelijke signatuur verboden homoseksuele leraren te weigeren en heeft een rechter onlangs een protestactie tegen abortus provocatus verboden. We zien het aan verloren gaan van het respect voor het leven, zoals abortus provocatus, euthanasie en het kapot maken van het gezin, de ontreligisering van ziekenhuizen, het ontheiligen van het Christelijk huwelijk ten gunste van andere samenlevingsverbanden, de verwijdering van religieuze symbolen uit openbare ruimten. Doch ook de “graai”-cultuur en de verharding van de maatschappij zijn symptomen, die hierin hun diepe oorzaak hebben. We zien hoe de wereld kiest voor Barrabas, voor de wereldse ideologieën, die ieder voor zich het paradijs op aarde beloven, de verleiding door de vorst der wereld. Paus Pius X heeft in 1906 al gewaarschuwd voor een dergelijke valse scheiding tussen Kerk en staat in Frankrijk (encycliek “Vehementer nos”) en in 1911 inzake de Portugese situatie (“Lamdudum”).
Echter we hebben het recht en de Goddelijke plicht ons te laten zien, ons te laten horen, te missioneren. Allereerst is het Geloof geen privé zaak, het is het nooit geweest en het zal het nooit kunnen zijn: :i>“Gaat heen en onderwijst alle volken”. Zoals het individu in het openbare leven staat, zo speelt ook zijn geloofsleven in het openbare leven af. De wereldse machthebbers en publieke opinie kunnen dit geloofsleven niet inperken tot de huiskamers. “Menselijke samenlevingen kunnen niet doen alsof God niet bestaat, of weigeren te rekenen met religie alsof het iets vreemds zou zijn of iets niet toe doends, zonder crimineel te worden”(Leo XIII). Waar God wordt teruggedrongen grijpen allerlei ideologieën de kans om zichzelf als de waarheid te poneren. Doof en blind voor de Waarheid als zij zijn, zien zij alleen hun eigen waarheid en bestrijden zij Gods Woord dat de Waarheid is. Dit alles veroorzaakt dat het leven in gevaar is. Immers alleen Gods geboden, Gods Woord staan garant voor een leefbare maatschappij: “Gaat dus heen; onderwijst alle volken, doopt ze in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, en leert ze onderhouden al wat ik u heb geboden” De Kerk is de openbare leermeesteres van de wereld.